Het was december 2017. Grijs en grauw kleurde de lucht achter mijn wild zwaaiende ruitenwissers. Het weer spiegelde de soort tristesse en kleurloosheid die ik ook binnenin voelde. Terwijl mijn drie kinderen luidruchtig kibbelden op de achterbank draaide ik de snelweg op. Reflexmatig keek ik in de achteruitkijkspiegel. Pas toen zag ik de driftig uitwijkende auto’s met wild gebarende chauffeurs achter mij. Mijn brein had niet meer kunnen bevatten dat er ook auto’s uit de andere richting kwamen.
Geen haartje.
Een zucht.
Twee engelbewaarders.
In een flits besefte ik aan welke ramp ons gezin net ontsnapt was.
En tranen begonnen te stromen. De dijk die al maanden standhield brak in één keer door, daar in de auto met mijn allergrootste schatten achterin.
“Wat is er mama?”
“Geen zorgen, lieve schat, mama is gewoon heel erg moe”.
Het understatement van het jaar.
Ik was op.
Opgebrand en uitgedoofd.
Op een bedje van complex trauma.